Amerika - The Grand Canyon, Roadtrip deel I

Amerika – Road trips

Deze blog is het vervolg van mijn Amerika-avontuur: een week roadtrip met Mieke waarbij we The Grand Canyon bezoeken.  De drie weken onderweg in een RV met mijn ouders zal ik in een volgende blog aan de orde komen. Houdt in gedachten dat dit zich in december vorig jaar afspeelde, dus alweer een paar maanden geleden.

Mieke en ik zouden in eerste instantie vier weken met The Caravan meereizen. Maar na drie weken hadden we besloten dat we de kans om The Grand Canyon te bezoeken niet aan ons voorbij wilden laten gaan. Op dinsdag 9 december vertrokken we van het laatste kamp naar Tuscon Airport. We hadden de avond ervoor afscheid genomen van iedereen en genoten van onze laatste avond bij het kampvuur. Voordat we ’s ochtends in alle vroegte in de auto stapten hebben we iedereen nog even een hele dikke knuffel gegeven en bedankt voor de onvergetelijke tijd.

Op Tuscon airport liepen we naar de balie’s waar we een auto konden huren. We hadden via internet gekeken en het zou relatief goedkoop zijn. Daar aangekomen bleken er verrassend genoeg een heleboel verborgen kosten te zijn die de prijs behoorlijk omhoog dreven. Dat was even slikken en we zijn eerst even koffie gaan drinken om te beslissen of we dit nog steeds wilden. We besloten ons plan door te zetten en vanaf het moment dat ik achter het stuur kroop van een gloednieuwe Kia Soul, wist ik dat we de juiste beslissing hadden genomen. Wat een super autootje! Al luisterend naar kerstmuziek zetten we koers in westelijke richting naar Phoenix en vanaf daar naar het noorden richting de The Grand Canyon.

Het doorkruisen van Phoenix stad was een hele uitdaging. Goddank voor navigatie, de functie ‘route herberekenen’ en voor Mieke haar stuurkunsten. Zij reed en ik had de verantwoordelijkheid om haar er door te lootsen. Wat nog niet zo makkelijk was met 8 baans wegen etc. Zegt de navigatie: houdt rechts aan. Leuk en aardig, maar betekent dat de buitenste baan? Of een baan naar het midden die een hele andere richting op gaat. We hebben dan ook vaak gebruik gemaakt van de ‘route herberekenen’ functie. Het was een opluchting om van 8 banen weer terug te gaan naar 6, 5, 4 etc. Zodra we Phoenix hadden doorkruist en richting het noorden reden werden we omringd door het meest prachtige landschap: uitgestrekt, heuvelachtig, groen. Het gaf mij echt een gevoel van vrijheid. 

Aan het einde van de middag kwamen we aan in een super schattig stadje: cottonwood. Hier hadden we een kamer geboekt in een soort guesthouse. De kamer was vrij klein, maar Mieke en ik waren zo enthousiast over het feit dat we weer in een normaal bed konden slapen, konden douchen, ons eigen toilet hadden. Wat een luxe! We hebben lekker gegeten in de locale bar en ’s avonds vroeg op bed.

Dag twee van onze roadtrip: eerst naar de supermarkt om een etensvoorraad in te slaan. Lekker handig voor onderweg, even wat te snacken. Daarna reden we naar het Montezuma Castle, een National Monument. Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten of wat het uberhaupt is. Daar kwam ik snel achter: rotswoningen op ongeveer 27 meter hoogte. Deze rots bood onderdak aan het zogenaamde Sinagua volk tussen 1100 en 1425 na Chr. Het is een van de best bewaarde rotswoningen in Noord Amerika, omdat het beschermd wordt van alle natuurlijke elementen.  Je kon helaas niet in de rotswoningen, alleen van een afstand toekijken, maar ik vond het echt super indrukwekkend! We hebben nog een tijdje daar rondgewandeld en in het souvernir winkeltje rondgekeken en zijn toen naar de Montezuma Well gereden.

Onderdeel van het Montezuma National Monument en is een natuurlijke sinkhole waar elke dag 5.700.000 liter water naar boven komt via een ondergrondse bron. De Well is 118 m in diameter en heeft een constant volume van ongeveer 57.000.000 liter water. Het water heeft een uitzonderlijk hoog koolzuur en arsenicum gehalte. Dit creëert leefomstandigheden voor vijf verschillende soorten die alleen in de Well kunnen bestaan: een speciaal soort alg, een soort waterinsect, een water schorpioen, een bloedzuiger en een zogenaamd ‘vlo-kreeftje’.

We hebben rond de Well gelopen en lunch gehad. Totaal niet op de tijd lettend natuurlijk. Tot het opeens al laat in de middag was en we nog plannen hadden om in het toeristische Sedona rond te kijken. Dus wij in ons race-mobiel naar Sedona. Het was ongeveer een half uurtje rijden en wat hebben wij onze ogen uitgekeken. Sedona is een toeristische trekpleister door de prachtige rode bergen die om de stad heen liggen. Het ziet er uit als de filmset van een oude Amerikaanse cowboy film. We kwamen er rond een uur of 4 in de middag aan en hadden helaas niet veel tijd meer om uitgebreid hier rond te kijken. Maar we waren op tijd voor de zonsondergang. Vanaf de top van een heuvel hadden we prachtig uitzicht over de stad en genoten van de kleurenwisselingen van de bergen door de ondergaande zon. Nu de zon onder is gegaan moesten we toch aan accommodatie gaan denken. Iemand van de Caravan had ons de tip gegeven van hotwire.com, een website die goede deals heeft op hotelkamers. Een van de keuzes was het ‘verrassingshotel’.  Hotwire geeft daarbij aan hoeveel mile het hotel van het stadscentrum zit en hoeveel sterren het hotel heeft. Maar de naam van het hotel wordt niet gegeven. Omdat de prijs voor het verrassingshotel nogal goedkoper was dan de andere kamers besloten Mieke en ik de gok te nemen. Ik vulde mijn creditcard gegevens in en zodra je betaald hebt krijg je een sms met de gegevens van het hotel. We kwamen terecht bij een van de grote Amerikaanse hotelketens. Hotwire boekt automatisch een kingsize bed, maar wij vroegen bij het inchecken of we konden switchen naar twee queensize bedden. Dit was geen probleem. Toen ik zag hoe groot en luxe de hotelkamer was, kon ik wel op mijn mega queensize bed springen van geluk. Behalve de grote bedden had de kamer een tv, koelkast en grote badkamer mét bad. En dat voor een spotprijs!  We hebben ons even opgefrist en zijn toen naar het stadje gereden om hier te eten.

We kwamen terecht bij een Mexicaans restaurant waar we heerlijk hebben gegeten.  Na het eten nog even bij de winkeltjes in de winkelstraat kijken en toen terug naar de hotelkamer. Nog lekker even nagenieten van de dag en daarna gauw naar bed. Morgen is namelijk ‘the’ day: de dag voor het bezichtigen van de Grand Canyon.

’s Ochtend rond een uur of acht zaten we in de auto. Grand Canyon here we come! Vanaf Sedona was het nog ongeveer twee uurtjes rijden. In Tusayan, het laatste plaatsje voordat we het Grand Canyon National Park in reden hebben we even bij het info centrum rondgekeken en een toegangspas gekocht. Kostte slechts $25 per auto en de pas is drie dagen geldig. Helemaal enthausiast reden we het park in. Het was rond een uur of 11, maar er waren nu al een heleboel auto’s die het park alweer uitreden. Ik zei nog tegen Mieke: wat gek dat mensen nu alweer het park verlaten? We kwamen er snel achter waarom... Nadat we de auto hadden geparkeerd en in de gratis shuttle bus zaten op weg naar het eerste uitzichtpunt hoorden we dat de gehele canyon gevuld was met mist en dat er niks te zien was. Dit bleek een zeldzame gebeurtenis, slechts een keer in de zoveel jaar is dit het geval. Er was werkelijk helemaal niks te zien, behalve een hele dichte mist. Het was zelfs op RTL nieuws:

http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/opmerkelijk/timelapse-grand-canyon-gevuld-met-wolken

Ik kon niet anders dan er om lachen. De ene dag dat we er zijn is de Canyon niet te bezichtigen. We namen de bus terug naar het startpunt waar ook het infomatie centrum voor het park is. We doodden wat tijd door een informatiefilm over de canyon in het info centrum te bekijken. Even ter opfrissing: de Canyon is een diepe kloof die door het water van de Colorado River over miljoenen jaren is uitgesleten. De extreme erosie werd mogelijk gemaakt doordat het gebied waarin de kloof ligt steeds verder omhoog rees. De Colorado River erodeert ongeveer 16cm per 1000 jaar. De Canyon is 435 kilometer (!) lang en heeft een breedte die varieert tussen 15 en 29 km. Het gesteente dat nu bloot komt te liggen is volgens metingen ongeveer 2 miljard oud. De Canyon is een ware schat voor archeologen.

In het informatie centrum spraken we met een medewerker die ons adviseerde om met de auto richting de westelijke uitzichtpunten te rijden, omdat daar de kans dat de mist zou optrekken het grootste is. En net zoals het was: de zon kreeg meer kracht en we zagen een gat in de mist ontstaan. Eerst klein, maar al gauw konden we op bepaalde plekken de bodem van de Canyon zien. Wat een overweldigend gezicht! Steeds meer delen van de Canyon trokken open en we reden met onze auto van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Het landschap dat we zagen was bij het ene uitzichtpunt nog mooier dan bij vorige. De hele middag hebben we genoten van onze tijd in het Grand Canyon National Park. We besloten om terug te rijden naar Tusayan en daar een hotel te boeken zodat we de volgende dag in de ochtend weer terug kunnen naar het Grand Canyon National Park. We konden ons geluk niet op toen bleek dat we via hotwire.com weer een ‘verrassinghotel’ voor een deal konden boeken en het de gloednieuwe best western bleek te zijn!  We aten bij een leuk restaurantje in het stadje en zijn ’s avonds nog naar de bioscoop geweest. Wat een onvergetelijke dag!!

Na een heerlijke nacht in ons mega queensize bed waren we fris en fruitig om nog een ochtend in het Grand Canyon National Park door te brengen en daarna onze route richting El Paso in te zetten. De tijd vliegt namelijk voorbij en over een paar dagen vliegt Mieke alweer naar huis en vlieg ik naar Dallas om mijn ouders daar te ontmoeten. De Canyon was dit keer niet vol met mist en we hebben de uitzichtputnen aan de oostelijke kant van het park aangedaan. Daarna reden we het park uit en namen de weg naar Flagstaff. Daar kwamen we aan het einde van de middag aan. Hotwire verraste ons wederom met een goedkoop hotel dus we mogen niet klagen. We vroegen de receptioniste van het hotel welk restaurant ze aanraadde en ze wees ons de weg naar een Italiaans restaurant. Hier hebben we heerlijk pizza gegeten!

De volgende dag vervolgens wij onze route naar El Paso. We rijden echter niet rechtstreeks, maar nemen de alternatieve route die Rhys ons aangeraden heeft. Zijn baas had dezelfde route met de motor gereden en zei dat dat het hoogtepunt van zijn reis was. Ik zag daarom geen reden om het anders te doen. Het was echter verstandig geweest om wat meer research naar deze route te doen. Hoe zuidelijker we rijden, hoe kouder het wordt en hoe hoger we komen. De bordjes langs de weg geven af en toe de hoogte van het gebied in feet aan, maar dat zegt ons niet veel. We zijn totaal verbaasd als we een beetje sneeuw langs de weg zien liggen. Zelfs dan valt het kwartje nog niet bij mij. Al kletsend en genietend van de roadtrip rijden we zuidelijker en zuidelijker totdat we in het plaatsje ‘Show Low’ aankomen en het begint te sneeuwen. Terwijl wij bij de Mc Donalds van onze 20 kipnuggets voor $5 zitten te genieten, zien we de gigantische vlokken uit de hemel vallen. Ik vraag het mij af hoe het toch kan? Een week geleden bij de Caravan hadden we nog 22 graden en nu zitten we in de natte sneeuw? Ik wist dat we nog een behoorlijk eind moesten rijden tot onze volgende geplande bestemming, dus ik begon nu toch wel een beetje ongerust te worden. Gelukkig verdween de sneeuw zodra het op de grond neerdaalde. Als het maar niet erger wordt dacht ik... Onze theorie is: hoe eerder we op de volgende bestemming aankomen, hoe beter. Dus wij weer in ons race mobiel.  We rijden door het stadje heen en zien voornamelijk hotels en andere soorten accommodatie. Zodra we bijna het stadje uit zijn zien we borden die aangeven dat we in een ski-gebied zitten! Ik begin nu toch echt wel nerveus te worden. Het is ongeveer 88 mijl naar Springerville, onze eindbestemming voor de dag. Mijl na mijl gaat het harder sneeuwen en omdat we nog steeds in hoogte stijgen, blijft inmiddels de sneeuw op de weg liggen. Op een gegeven moment is er niet meer van de weg zichtbaar dan de bandensporen van onze voorganger. Onze auto heeft geen winterbanden, dus we gaan al swingend over de weg en mijn snelheid is gedaald tot ongeveer 30 kilometer per uur. Mieke was eerst nog ontspannen en kon de lol van de situatie wel inzien, maar toen ze zag dat ik toch aardig zenuwachtig was, begon ze als een gek haar tiktaks op te eten. Constant hoorde ik het rammelen van de tik-taks in het doosje naast mij en verdween er weer eentje in haar mond. Het meest memorabele moment kwam echter toen Mieke met haar telefoon een filmpje aan het maken was en wij tegen elkaar zeggen: f*@#ing sneeuwstorm. Toen we die avond hoog en droog in onze hotelkamer zaten konden we er om lachen, maar op het moment zelf was het niet zo grappig. We waren halverwege tussen het vorige stadje en onze eindbestemming, toen  weg totaal dicht gesneeuwd was en we besloten om om te keren en terug te rijden naar Show Low waar we vandaan kwamen. Er was nog een andere weg die naar Springerville ging en hopelijk was die minder besneeuwd. Ongeveer 10 minuten nadat we omgekeerd waren kwam de sneeuwschuiver ons tegemoet. Te laat! Wij hadden de beslissing genomen en reden terug. Vanuit Show Low namen we de andere weg en gek genoeg had het daar nooit gesneeuwd!

Het was al laat in de middag en het begon schemerig te worden. Ik had het eigenlijk wel gehad en wilde zo snel mogelijk op onze bestemming aankomen. De auto voor ons had duidelijk minder haast en was naar mijn mening echt niet vooruit te branden. Dus zodra de mogelijkheid zich voordeed schoot ik naar de linker rijbaan om de auto te passeren. Mieke had dit echter niet zien aankomen en ik bezorgde haar met deze manoeuvre bijna een hartaanval. Het is dat ze al haar tik-taks tijdens de sneeuwstorm al opgegeten had, maar anders was het doosje nu geheid weer tevoorschijn gekomen. Maar wat moest ik om haar reactie lachen. De tranen stroomden over mijn wangen.  In Springerville aangekomen bleek dat we het die avond zonder hotwire deal moesten doen. Gelukkig vonden we een redelijk geprijsd hotel en zodra we onze bagage naar de kamer hadden gebracht kwamen we er niet meer weg! Kachel op 24 °C, pyjama aan en lekker de pizza van de vorige avond op eten.

Na het eten heb ik maar eens opgezocht wat de hoogte van het gebied was waar we doorheen gereden waren. Wat bleek... 3300 m! Toen vond ik het toch niet zo verbazingwekkend meer dat we in een sneeuwstorm terecht waren gekomen. Weten we weer voor een volgende keer: als iemand een route adviseert, check het zelf even op de kaart om zulke verrassingen te voorkomen. Gelukkig liep het allemaal goed af en hebben er een onvergetelijk avontuurlijke dag aan overgehouden.

We reden de volgende dag van Springerville naar Las Crusas. We waren nog maar net onderweg toen we in een super schattig stadje in de middle of nowhere terecht kwamen en besloten om daar even koffie te drinken in het plaatselijke café. Meer Amerikaans kon je het geloof ik niet hebben, maar ik vond het prachtig! We zaten aan de bar en hebben een tijdje gekletst met de barvrouw. Mijn ervaring met het Amerikaanse volk tot nu toe is dat ze super aardig en hartstikke gastvrij zijn. We vervolgden onze weg en het grootste gedeelte van de dag hebben we in de auto gezeten om aan het einde van de middag in Las Crusas aan te komen. Dit is een grote stad even voor El Paso en we hebben hier uiteraard weer een hotwire deal  kunnen scoren voor onze overnachting. We gaan ’s avonds nog naar een mega shopping mall en eten bij de Danny’s. Morgen moeten we de auto alweer inleveren! Wat gaat de tijd toch snel.

We staan ’s ochtends vroeg op om de laatste kilometers naar El Paso te rijden. El Paso heeft ongeveer 700.000 inwoners, veelal Mexicanen. Wij zijn bijna vier weken alleen maar in kleine stadjes geweest dus de omvang van de stad en de drukte op de weg is overweldigend. Gelukkig brengt de navigatie ons rechtstreeks naar het hotel. We zijn er vroeg, maar kunnen al inchecken en dumpen onze spullen op de kamer. Vervolgens rijden we de laatste kilometers naar het vliegveld waar we de auto afgeven. Vandaag is onze laatste dag samen, want morgen zitten we beide in het vliegtuig. Wat doe je als twee vrouwen als je nog één dag in Amerika hebt? Juist ja, je gaat shoppen! Vanaf het vliegveld namen we de taxi naar een mega shopping centre en hebben ons daar een aantal uren vermaakt. Nog even de laatste souvernirs kopen en goedkope kleding scoren. Aan het einde van de middag namen we de taxi terug naar het hotel. Sinds deze stad zoveel Mexicaanse invloeden heeft besloten we bij een Mexicaans restaurant te eten op onze laatste avond. Onder het genot van fajita’s, taco’s en enchilada’s hebben we teruggeblikt op onze vier weken samen. Wat een avonturen hebben we meegemaakt, zowel bij de caravan als op onze roadtrip. Ik had geen betere weken samen met Mieke kunnen wensen.

En of ik het nou wil of niet, het onvermijdelijke afscheid nemen komt er aan. Iets wat natuurlijk nooit leuk is. We vliegen beide rond dezelfde tijd. Zoals ik zei, Mieke vliegt weer naar Amsterdam en ik hoef gelukkig maar een paar uurtjes naar Dallas. Op het vliegveld checken we onze bagage in en gaan door de douane. In het tax free gedeelte lunchen we nog even samen en dan is het moment toch echt daar. We geven elkaar een dikke knuffel en dan loop ik met een brok in mijn keel naar mijn gate. Ik probeer mijzelf er aan te herinneren dat ik papa en mama over twee dagen ga zien en daar kan ik mij echt op  verheugen.  Mijn road-trip avonturen met mijn ouders zal ik in de volgende blog met jullie delen.

Heel veel liefs,

Lucia